به طور خلاصه این سامانه با تاباندن لیزر بر روی دیوار و فیلم برداری از آن به وسیله‌ی یک دوربین که جهت نور و زمان لازم برای رسیدن آن به دوربین را ثبت می‌کند، کار می‌کند. با پردازش تصویر و بازپردازش آن چه که دوربین در حال دیدن است شی مورد نظر آشکار میشود. در حقیقت بخشی از نور که با شی تماس پیدا می‌کند اطلاعات بسیار ارزشمندی را در خصوص شکل و ظاهر شی ارائه می‌کند.
آن نقطه‌ی کوچک نورانی باریکه‌ی لیزر تنها یک نقطه نیست بلکه منبع نور پراش یافته‌ای است که در برخورد با شی پنهان شده اطلاعاتی را از آن همراه با خود منتقل می‌کند. این نورها به عنوان بازتاب (اکو) نوری نیز شناخته می‌شوند که می‌توان آن‌ها را به وسیله‌ی یک دوربین ثبت کرد. چالش اصلی که در این بین وجود دارد پدیده‌ای است به نام تداخل چند مسیره. به طور خلاصه در این جا نیاز است که بتوان تصویر را از پراش وسیعی از نور یا نویز تولید شده توسط نور بازتابی، جداسازی کرد. این تنها بخش مستقیم سیگنال محسوب میشود که قابل استفاده است؛ بنابراین دانشمندان مدل ریاضی خاصی را توسعه دادند که می‌تواند بخش‌های تصادفی و خارجی سیگنال را جداسازی کند.
اگرچه این فناوری قدری جادویی به نظر می‌آید اما هیچ حقه‌ای در کار نیست، حسگر تصویری که در دوربین این فناوری به کار رفته پیش از این نیز در کنترلرهای بازی‌های رایانه‌ای یا دوربین‌های دید عمیق به کار می‌رفته است، اما روش به کار رفته برای ساختن تصاویر قدری پیچیده‌تر است. تصویری که در اینجا به دست آمده است طرح کلی از شی را به دست می‌دهد و تصویر واقعی آن نیست، اما دانشمندان معتقدند با پیشرفت فنی و توسعه‌ی بیشتر مدل ریاضی دستگاه، می‌توان وضوح تصویر آن را نیز افزایش داد.
این فناوری را می‌توان در زمینه‌های بسیاری از جمله کاربردهای تصویر برداری پزشکی یا ارتباطات راه دور یا حسگرهای از راه دور به کار برد.